«Συνδικαλισμός» με τα λεφτά των άλλων

«Συνδικαλισμός» με τα λεφτά των άλλων

Ιωάννης Ληξουριώτης, Ομότιμος καθηγητής εργατικού δικαίου

 

Ανεξάρτητα από την εντύπωση που δημιουργούν οι συχνές και θορυβώδεις απεργίες που κηρύσσουν για καθαρά πολιτικούς και συντεχνιακούς λόγους η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ και τα συνδικάτα των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας, η ουσιαστική επιρροή του συνδικαλισμού στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Θα μου έκανε ιδιαίτερη έκπληξη εάν η ΓΣΕΕ τολμούσε να διενεργήσει και να δημοσιοποιήσει μια αντικειμενική έρευνα που θα αναδείκνυε ότι το ποσοστό των συνδικαλισμένων είναι πάνω από 10% με 12% εργαζομένων. Βέβαια, η ισχνότητα αυτή δεν εμποδίζει να έχει ως μέλη της η ΓΣΕΕ περίπου 70 Ομοσπονδίες και 80 Εργατικά Κέντρα, στους κόλπους των οποίων εντάσσονται εκατοντάδες απίθανα πρωτοβάθμια σωματεία, τα οποία, με τη σειρά τους «διοικούνται» από μυριάδες συνδικαλιστές, συνήθως ελάχιστα ή καθόλου εργαζόμενους. Εάν εξαιρέσουμε τα συνδικάτα των ΔΕΚΟ, η πραγματική ενεργή συμμετοχή εργαζομένων στα περισσότερα συνδικάτα εξαντλείται συνήθως σε όσους απαιτούνται για να συσταθούν τα διοικητικά τους συμβούλια.

Το εάν ο «Σύλλογος Ερασιτεχνών Αλιέων Μενιδίου» εκπροσωπεί πράγματι τους ψαράδες της περιοχής, καθώς και το που βρίσκει χρήματα για να ασκήσει τις δραστηριότητές του δεν απασχολεί ποσώς όσους δεν είναι μέλη του. Όποιος θέλει γράφεται μέλος του και όποιος θέλει τον συνδράμει οικονομικά. Το ίδιο θα έπρεπε να συμβαίνει και με τις κάθε είδους συνδικαλιστικές οργανώσεις, δεδομένου ότι η εγγραφή ή όχι σ’ αυτές αποτελεί εκ του Συντάγματος ελεύθερη επιλογή κάθε εργαζόμενου. Έτσι, τα συνδικάτα θα έπρεπε να χρηματοδοτούνται από τις συνδρομές των μελών τους, όπως γίνεται σε όλες τις άλλες χώρες.

Ωστόσο, το ελληνικό κράτος, ευεπίφορο στον πατερναλισμό, αδιαφορεί για την ελευθερία του συνδικαλίζεσθαι και επιρρίπτει το κόστος της συνδικαλιστικής δράσης σε κάθε εργαζόμενο, ανεξάρτητα εάν είναι συνδικαλισμένος ή όχι και σε κάθε εργοδότη, μολονότι τα συμφέροντα των τελευταίων κάθε άλλο παρά συμπλέουν με αυτά των συνδικάτων. Σημειωτέον ότι το δρόμο προς την κατεύθυνση αυτή τον έδειξε το ανελεύθερο καθεστώς του Ιωάννου Μεταξά, που για πρώτη φορά θέσπισε την εργοδοτική εισφορά υπέρ της Εργατικής Εστίας και εισήγαγε την υποχρεωτική εισφορά όλων των εργαζομένων για τη χρηματοδότηση της ΓΣΕΕ. Επίσης, έχει σημασία να θυμίσουμε ότι η απριλιανή χούντα του ΄67 οργάνωσε περαιτέρω την αφαίμαξη εργαζομένων και εργοδοτών θεσπίζοντας τον ΟΔΕΠΕΣ «με σκοπό την οικονομικήν υποβοήθησιν απάντων των εν τη χώρα λειτουργούντων εργασιακών σωματείων και ενώσεων».

Σήμερα, μολονότι ο ΟΔΕΠΕΣ και η Εργατική Εστία έχουν πλέον καταργηθεί, η ετήσια χρηματοδότηση των κάθε είδους συνδικαλιστικών οργανώσεων συνεχίζεται κανονικά και πλουσιοπάροχα από τον ΟΑΕΔ, μέσω του «Ενιαίου Λογαριασμού για την Εφαρμογή Κοινωνικών Πολιτικών» (ΕΛΕΚΠ). Έτσι, το έτος 2017 το «καλό» Κράτος μοίρασε 15.000.000 ευρώ σε όλη τη γκάμα των συνδικαλιστικών οργανώσεων, ξεκινώντας από τη ΓΣΕΕ, το πλήθος των Ομοσπονδιών και των σπαρμένων σε όλη τη χώρα Εργατικών Κέντρων και φθάνοντας στα συνωστιζόμενα πρωτοβάθμια σωματεία-σφραγίδα. Συνδικαλισμός καρέκλας με τα λεφτά των άλλων εις δόξαν του κρατικού πατερναλισμού.