(Δημοσιεύθηκε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 21/4/2012
Του Ιωαννη Ληξουριώτη*
Τους τελευταίους μήνες παρακολούθησα το μεγάλο πραξικόπημα κατά της νομιμότητας που συντελέστηκε στα ελληνικά ΑΕΙ. Το έζησα «εκ των έσω», ως μέλος της Επιτροπής καθηγητών που ανεπιτυχώς προσπάθησε να πραγματοποιήσει τις διαδικασίες για την ανάδειξη των οργάνων διοίκησης της Σχολής μου, σύμφωνα με τον σχετικό νόμο που ψηφίστηκε το περασμένο έτος. Εζησα το «μεγαλείο» της αυθαιρεσίας και του απίθανου διακομματικού φατριασμού των δυνάμεων που μισούν την άμιλλα, απεχθάνονται την αξιολόγηση και τρέμουν την αξιοκρατία. Αυτών που συνεχίζουν να κοιμούνται ήσυχοι τη στιγμή που τα πανεπιστήμιά τους διολισθαίνουν ακατάπαυστα στις παγκόσμιες κατατάξεις αξιολόγησης και ταξινομούνται πολύ χαμηλότερα από το επίπεδο μιας στοιχειώδους αξιοπρέπειας.
Δυστυχώς, ως επιτροπή «απολαύσαμε» κάθε είδους παρεμπόδιση του έργου μας, άμεση ή έμμεση, «γευτήκαμε» το «μπουκάρισμα» της φοιτητικής αφρόκρεμας στον χώρο που συνεδριάζαμε. Ομάδες φοιτητοπατέρων, με λεκτικές απειλές και οχλοβοή μάς απαγόρευσε «δημοκρατικότατα» να συνέλθουμε και να λάβουμε τις αναγκαίες αποφάσεις για την εφαρμογή του νόμου. Αναγκαστήκαμε να συνεδριάζουμε εν είδει «κρυφού σχολειού» σε γραφεία εκτός του πανεπιστημίου. Είδαμε να αρπάζεται το σχετικό πρωτόκολλο υποβολής υποψηφιοτήτων και να καταλαμβάνεται επί ημέρες όλος ο χώρος της γραμματείας, ώστε να παρεμποδιστούν οι διαδικασίες. Επειτα από απανωτές αναβολές που προήλθαν από αλλεπάλληλες υπονομεύσεις του έργου μας, εν τέλει, την ημέρα των εκλογών βρεθήκαμε πρόσωπο με πρόσωπο με γεροδεμένους λάτρεις της επιστήμης που έφραζαν τις πόρτες του χώρου των αρχαιρεσιών. Εκεί, δεχθήκαμε πλούσιο λεκτικό προπηλακισμό, απολαύσαμε τις κασέτες ξαναζεσταμένων επαναστατικών συνθημάτων, καθώς και την εικαστική πανδαισία των πανό των κάθε είδους «συσπειρώσεων». Το πλέον απογοητευτικό είναι ότι όλα αυτά γίνονταν υπό την παγερή αδιαφορία, για να μην πούμε και με την επίνευση των πρυτανικών αρχών, οι οποίες συνεχώς μας εγκαλούσαν γιατί, λόγω της επιμονής μας να τηρήσουμε τη νομιμότητα, υπονομεύαμε, λέει, την ειρήνη στο πανεπιστήμιο. Προφανώς, «ειρήνη» για κάποιους είναι η αδιαφορία απέναντι στη νομιμότητα.
Στην εποχή της διεθνοποιημένης ανώτατης παιδείας, στην εποχή του Ιnternet και του laptop, όταν σε όλο τον κόσμο οι κοινωνίες της γνώσης συνδιαλέγονται ελεύθερα και ανταλλάσσουν εμπειρίες προς όφελος της ανάπτυξης της επιστήμης και της βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου των λαών, μια φοβική απέναντι στον ανταγωνισμό και παθολογικά εσωστρεφής ολιγαρχία που επικρατεί την τελευταία ιδίως δεκαετία στα περισσότερα ΑΕΙ και ΤΕΙ, υποστηριζόμενη από μια λυσσώδη Entente Cordiale μεταξύ κομματικών εγκάθετων στα πανεπιστήμια και της πλέον τεμπέλικης μερίδας «πανεπιστημιακών», ταμπουρώθηκε στις Πρυτανείες, κηρύσσοντας την Τζιχάντ-αλ-σάιφ κατά οποιασδήποτε σκέψης για μεταρρύθμιση και αναβάθμιση των Ιδρυμάτων. Προφανώς, για κάποιους προέχει η διατήρηση των κεκτημένων της συναλλαγής και για κάποιους άλλους αποτελεί στοίχημα ζωής το αδιατάρακτο της επιστημονικής και ερευνητικής απραξίας.
* Ο κ. Ιωάννης Ληξουριωτης είναι καθηγητής Εργατικού Δικαίου Παντείου Πανεπιστημίου και υποψήφιος Β΄ Αθηνών με τη Δράση.
Του Ιωαννη Ληξουριώτη*
Τους τελευταίους μήνες παρακολούθησα το μεγάλο πραξικόπημα κατά της νομιμότητας που συντελέστηκε στα ελληνικά ΑΕΙ. Το έζησα «εκ των έσω», ως μέλος της Επιτροπής καθηγητών που ανεπιτυχώς προσπάθησε να πραγματοποιήσει τις διαδικασίες για την ανάδειξη των οργάνων διοίκησης της Σχολής μου, σύμφωνα με τον σχετικό νόμο που ψηφίστηκε το περασμένο έτος. Εζησα το «μεγαλείο» της αυθαιρεσίας και του απίθανου διακομματικού φατριασμού των δυνάμεων που μισούν την άμιλλα, απεχθάνονται την αξιολόγηση και τρέμουν την αξιοκρατία. Αυτών που συνεχίζουν να κοιμούνται ήσυχοι τη στιγμή που τα πανεπιστήμιά τους διολισθαίνουν ακατάπαυστα στις παγκόσμιες κατατάξεις αξιολόγησης και ταξινομούνται πολύ χαμηλότερα από το επίπεδο μιας στοιχειώδους αξιοπρέπειας.
Δυστυχώς, ως επιτροπή «απολαύσαμε» κάθε είδους παρεμπόδιση του έργου μας, άμεση ή έμμεση, «γευτήκαμε» το «μπουκάρισμα» της φοιτητικής αφρόκρεμας στον χώρο που συνεδριάζαμε. Ομάδες φοιτητοπατέρων, με λεκτικές απειλές και οχλοβοή μάς απαγόρευσε «δημοκρατικότατα» να συνέλθουμε και να λάβουμε τις αναγκαίες αποφάσεις για την εφαρμογή του νόμου. Αναγκαστήκαμε να συνεδριάζουμε εν είδει «κρυφού σχολειού» σε γραφεία εκτός του πανεπιστημίου. Είδαμε να αρπάζεται το σχετικό πρωτόκολλο υποβολής υποψηφιοτήτων και να καταλαμβάνεται επί ημέρες όλος ο χώρος της γραμματείας, ώστε να παρεμποδιστούν οι διαδικασίες. Επειτα από απανωτές αναβολές που προήλθαν από αλλεπάλληλες υπονομεύσεις του έργου μας, εν τέλει, την ημέρα των εκλογών βρεθήκαμε πρόσωπο με πρόσωπο με γεροδεμένους λάτρεις της επιστήμης που έφραζαν τις πόρτες του χώρου των αρχαιρεσιών. Εκεί, δεχθήκαμε πλούσιο λεκτικό προπηλακισμό, απολαύσαμε τις κασέτες ξαναζεσταμένων επαναστατικών συνθημάτων, καθώς και την εικαστική πανδαισία των πανό των κάθε είδους «συσπειρώσεων». Το πλέον απογοητευτικό είναι ότι όλα αυτά γίνονταν υπό την παγερή αδιαφορία, για να μην πούμε και με την επίνευση των πρυτανικών αρχών, οι οποίες συνεχώς μας εγκαλούσαν γιατί, λόγω της επιμονής μας να τηρήσουμε τη νομιμότητα, υπονομεύαμε, λέει, την ειρήνη στο πανεπιστήμιο. Προφανώς, «ειρήνη» για κάποιους είναι η αδιαφορία απέναντι στη νομιμότητα.
Στην εποχή της διεθνοποιημένης ανώτατης παιδείας, στην εποχή του Ιnternet και του laptop, όταν σε όλο τον κόσμο οι κοινωνίες της γνώσης συνδιαλέγονται ελεύθερα και ανταλλάσσουν εμπειρίες προς όφελος της ανάπτυξης της επιστήμης και της βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου των λαών, μια φοβική απέναντι στον ανταγωνισμό και παθολογικά εσωστρεφής ολιγαρχία που επικρατεί την τελευταία ιδίως δεκαετία στα περισσότερα ΑΕΙ και ΤΕΙ, υποστηριζόμενη από μια λυσσώδη Entente Cordiale μεταξύ κομματικών εγκάθετων στα πανεπιστήμια και της πλέον τεμπέλικης μερίδας «πανεπιστημιακών», ταμπουρώθηκε στις Πρυτανείες, κηρύσσοντας την Τζιχάντ-αλ-σάιφ κατά οποιασδήποτε σκέψης για μεταρρύθμιση και αναβάθμιση των Ιδρυμάτων. Προφανώς, για κάποιους προέχει η διατήρηση των κεκτημένων της συναλλαγής και για κάποιους άλλους αποτελεί στοίχημα ζωής το αδιατάρακτο της επιστημονικής και ερευνητικής απραξίας.
* Ο κ. Ιωάννης Ληξουριωτης είναι καθηγητής Εργατικού Δικαίου Παντείου Πανεπιστημίου και υποψήφιος Β΄ Αθηνών με τη Δράση.
Κε καθηγητα κατα τη γνωμη μου πρεπει να κατονομαζετε αυτους τους καποιους με τις πραξικοπιματικες πρακτικες. Οσο προφανες κι αν ειναι αυτο για εσας, αυτοι που κρατουν τον τοπο "πισω" δεν εχουν αποκαλυφθει στα ματια ολου του λαου. Μιληστε λοιπον καθαρα. Ποιοι ειναι αυτοι? Απο ποιες πολιτικες παραραταξεις? Δεν μπορει το 2012 να θεωρουνται προοδευτικοι αυτοι που υπερασπιζονται την καθυστερηση. Ελεος πια.
ReplyDeleteΤα σεβη μου.
Αγαπητέ κύριε Ραπτόπουλε, μολονότι το ιδεολογικό ένδυμα της αντιμεταρρύθμισης ράβεται πρωτίστως στα ραφεία της αριστεράς, ωστόσο υποστηρίζεται από όλες τις ομάδες που περιγράφω παραπάνω, ανεξαρτήτως συγκεκριμένης πολιτικής τοποθέτησης. Αρκεί να είσαι καλοβολεμένος (ή κουτσοβολεμένος) στο πανεπιστήμιο ως διδακτικό προσωπικό ή ως διοικητικό προσωπικό ή ακόμη και ως "φοιτητής" της συμφοράς για να μην θέλεις να αλλάξει τίποτε. Αυτός είναι και ο λόγος που η αντιμεταρρύθμιση μέχρι στιγμής υπερισχύει στα Πανεπιστήμια.
Delete